Orchid has started taking courses here since she was about 6 years old. Up until today, her English has improved significantly. I’m so proud of her.
|
25 Random Things About Me January 1, 2014 at 5:45am Once you've been tagged, you are supposed to write a note with 25 random things, facts, habits, or goals about you. At the end, choos...e 25 people to be tagged. You have to tag the person who tagged you. If I tagged you, it's because I want to know more about you. 1) My lifetime idol is Hayao Miyazaki. 2) One of my friends was very surprised when she knew that I cried when I watched ‘Totoro.’ 3) I used to have a rabbit named John when I was in my teen. He was very cute. 4) I was very sensitive as a little girl. My relatives used to call me, ‘Crying Baby.’ =.=’ 5) I used to borrow Deathnote from Mary Sue To, but I’m pretty sure I returned them already. Did I? =.=’ 6) I collect books. My favorite moment is to lie down on my bed and read books. 7) I always feel guilty that I don’t have time to draw anymore. So, I promise myself to draw more next year. Hopefully, I’ll be able to accomplish it! 8) My first dream was to become a kindergarten teacher. Well, lucky enough, I teach arts to kids now. Happy! 9) In high school, I always wanted to become an artist, but my dad didn’t allow me. He told me if I change my major from Chemistry to Art, he won’t pay for my tuition fees anymore. After the argument, I found a fulltime job and supported myself. 10) About two years later, he changed his mind and started to pay for my tuition fees. 11) Actually traditional painting almost made me cry too. Mary, you’re not the only one. 12) I was also super happy when Zebot complimented me on my watercolor painting and said "You finally find your own medium, Rujiret." 13) I don’t like to talk in front of many people. Whenever someone asks me to join their parties, I usually sit and listen to what other people say. I guess I’m a good listener. 14) Recently, a friend of mine told me that I’m an optimistic person. I felt very happy to hear that. 15) I love going to beaches. I can sit and listen to ripple all day long. 16) I love to listen to music. I love the sound of piano. So, I took piano class when I was in the States. 17) I am a workaholic person. I once worked three days straight without sleep. 18) I started to wear glasses when I was 13. 19) One of my classmates said I wore glasses because I wanted to look cool. I didn’t know how he could possibly think like that. 20) People started to call me ‘Weirdo’ when I was little. They thought they could hurt me that way. Honestly, I like to be called, ‘Weirdo.’ Somehow, I think weird people are the cool people. =.=’ 21) My second dream was to become a cashier in superstores. Lucky again, I worked fulltime as a cashier when I was in the States. 22) Regrets? Of course, the first time I learned how to drive, my car accidentally hit a stray dog around my house. Lucky that he was little injured and after his wound was healed I asked my mom if I could have him as my pet, but my mom refused, so, the only thing I could do for him was to feed him every day. Sad! 23) One time, I cooked live crabs and felt very guilty about it. Since then I promised myself that I will never ever do that again in my life. T.T 24) I have wanted to lose weight since 3 years ago. 25) As you can guess, I have not lost any of my weight at all. Sad! การยอมรับในตัวตนของลูก
เป็นปณิธานที่ตั้งขึ้นเองว่าทุกปีจะให้เงินพิเศษกับพ่อแม่และยายเป็นของขวัญปีใหม่ ปีนี้ก็เหมือนทุกๆปีที่ผ่านมา แต่ทั้งที่ควรจะมีความสุขทั้งผู้ให้และผู้รับ มันมีเรื่องที่อาจจะดูเหมือนเล็กน้อย แต่ก็อดทำให้รู้สึกเซ็งนิดๆไม่ได้ พ่อที่ไม่เคยสนับสนุนและรู้สึกดีกับทางเดินที่ลูกคนนี้เลือก ลิขิต และพร้อมที่จะทำงานอย่างหนักเพื่อไปให้ถึงความฝันที่ตั้งไว้ พูดเปรียบทางเดินของน้องกับทางเดิน...ของลูกคนนี้ น้องที่ได้ดั่งใจพ่อในเรื่องการงาน จริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร เพราะการเลือกที่จะเป็นแกะดำ การเลือกชีวิตที่ลิขิตเองแต่ขัดใจพ่อแม่ ก็ทำให้ทำใจเอาไว้แต่ต้นว่าคงจะไม่มีใครเข้าใจ แล้วก็ไม่ได้รู้สึกน้อยใจ หรืออิจฉาน้องสาวเลยแม้แต่น้อย เพราะการได้เลือกทำในสิ่งที่รัก และมีความสุขกับมันทุกวัน ทำให้ไม่มีความรู้สึกลบๆอย่างนั้นในใจ เพียงแค่อดคิดไม่ได้ว่าเมื่อไหร่ พ่อจะยอมรับในสิ่งที่ลูกคนนี้ได้เลือกและเป็นเสียที การยอมรับในตัวตนที่แท้จริงของลูกเป็นสิ่งที่สำคัญมากนะคะ ไม่ว่าลูกจะโตแค่ไหน เพราะการไม่ได้รับการยอมรับอย่างแท้จริงจากคนเป็นพ่อเป็นแม่ แม้จะทำให้เราเป็นคนฮึด อึด สู้ชีวิต และไม่ยอมแพ้กับอะไรง่ายๆ เพราะเรารู้ว่าเราต้องต่อสู้ดิ้นรนด้วยตัวเองทุกอย่าง เพราะไม่ว่าอย่างไรก็ไม่มีใครให้การสนับสนุน แต่อีกด้านหนึ่งก็กลับทำให้เรารู้สึกโดดเดี่ยวและคิดอยู่เสมอว่าอยู่บนโลกใบนี้คนเดียว มันจะดีกว่าไหมที่พ่อแม่ทุกคนจะเปิดใจและยอมรับ จะดีกว่าไหมที่ลูกจะรู้สึกว่าพ่อแม่เข้าใจ เพราะเมื่อมีปัญหาอะไรลูกก็อยากที่จะปรึกษา (นานมากแล้วที่ไม่เคยปรึกษาอะไรพ่อแม่เลย ถ้าคุยกันก็จะคุยกันเรื่องอื่น หรือเรื่องทั่วๆไป) จะดีกว่าไหมที่ลูกจะรู้สึกกับพ่อแม่เหมือนเป็นเพื่อนกัน เพราะการเป็นเพื่อนกันนั้นก็หมายความว่าจะไม่มีเส้นบางๆที่ขีดขั้นความสัมพันธ์และความรู้สึกระหว่างกัน บางทีเส้นบางๆที่แบ่งเราเป็นคนละฝ่ายอาจถูกลบออกไปง่ายๆด้วยการยอมรับในตัวตนของกันและกันอย่างแท้จริง เรามาเปิดใจกันเถอะค่ะ อย่างน้อยๆลูกๆจะได้ไม่รู้สึกว่าสู้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกใบนี้  โต๊ะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่าง
เป็นเรื่องแปลกมากค่ะกับหนังสือเล่มนี้ ที่มีผู้ปกครองหลายท่านที่พาลูกๆมาเรียนที่ColorfulEnglish ถามครูว่าเคยอ่านหนังสือเล่มนี้ไหม ครูเลยตอบกลับไปว่า เป็นหนังสือที่รักมากค่ะ อ่านมาไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ และทุกค...รั้งที่อ่านก็ยังรู้สึกอบอุ่น ประทับใจ(แม้จะมีหลายตอนที่แอบเศร้าน้ำตาซึม)เหมือนเคย จริงๆแล้วหนังสือเล่มนี้เป็นหนึ่งในแรงบันดาลใจที่ทำให้อยากเป็นครูที่เข้าใจเด็กๆอย่างครูโคบายาชิบ้าง หนังสือบอกเล่าเรื่องราวในยุคสงครามโลกครั้งที่ 2 ของหนูน้อยโต๊ะโตะจัง ผ่านความคิดอ่าน ความประทับใจ การถูกปลูกฝังให้มีอิสระทางความคิด ความเชื่อใจ…มั่นใจในตัวเด็กน้อยคนหนึ่งของครูใหญ่แห่งโรงเรียนโทโมเอ มีหลายต่อหลายตอนที่ทำให้แอบอิจฉาหนูน้อยโต๊ะโตะจัง และก็มีอีกหลายตอนที่ทำให้รู้สึกเศร้าใจไปกับเธอ หนังสือเล่มนี้เป็นหนังสือที่อ่านจบแล้วตั้งคำถามมากมายว่าโรงเรียนอย่างโรงเรียนโทโมเอมีจริงหรือ ทั้งเรื่องระบบการเรียนการสอน เรื่องความแปลกใจที่ได้รับรู้ว่ามีสังคมเล็กๆอีกสังคมนั้นมีคุณครูที่มีความคิดแหวกแนวและพยายามเข้าใจธรรมชาติของเด็กๆอย่างแท้จริง เป็นหนังสือที่ดีและอยากให้ผู้ปกครองที่มีลูกเล็กๆได้อ่าน ได้เข้าใจเด็กๆค่ะ Totto-chan, the Little Girl at the Window Started out like other kids in Thailand, I spent most of my childhood reading comics and manga. One day, I came up with a new idea that I should read something more valuable…something very deep…deep enough to change my viewpoints. At the age of 13, I went to a bookstore near my house and luckily found Totto-chan, the Little Girl at the Window, the book that had changed my life forever. After finished reading the book, I couldn’t stop asking myself how I could find a teacher like Mr. Kobayashi, the teacher who devoted his whole life to children, the teacher who tried his best to understand and learn from his students. I couldn’t help but felt very jealous of Totto-chan. Seeing our education system failing badly, I always suggest everyone I know to read Totto-chan. Trust me, after reading the book you will start asking yourself questions such as where I can find a school like Tomoe Gakuen or I wish I knew a teacher who would understand and trusted me like Mr. Kobayashi…only one teacher…that’s enough already. To me after reading the book, I knew exactly what I want to do with my future. ปล. รูปเอามาจากเว็บ tarad.com ค่ะ
|
ครูแอนArchives
July 2017
Categories |
RSS Feed
